ते काका कोण ?

आज सकाळी मस्त आंघोळ झाली. आधीची मावशी आता मला आंघोळ घालायला येत नाही. तिच्या ऐवजी एक आजी मला आंघोळ घालते. तिचे हात इतके मऊ आहेत की मला गुदगुल्या होतात. ती आंघोळ घालतांना माझ्याशी खुप बोलत असते. मला तिच्याशी बोलता येत नाही, पण ती खुप बडबड करत असते. त्यामुळे आंघोळ करायला मजा येते.
आंघोळ झाल्यावर मला कापडात बांधुन का ठेवतात तेच मला कळत नाही. ईथे माझे उठुन बसायचे वांदे, तेच अजुन जमत नाही आणि ह्यांना मी पळुन जायची भिती वाटते. ह्यांनी मला आणण्यासाठी बराच खर्च केला आहे ना, तो मी पळुन गेलो तर वाया जाईल अशी भिती ह्यांना सतावत असणार, दुसरे काय. आज सकाळिच मला कुठे तरी घेऊन जायची तयारी चालु होती. मला कपड्यात गुंडाळले आणि आई, बाबा व आजी मला कुठेतरी घेऊन गेले. तिथे मला एका खाटेवर झोपवले. कोणीतरी बाबाने येऊन माझे पोट दाबले. मला एकदम गम्मत वाटली. थोडे दुखले सुद्धा. मग त्यांनी पुन्हा मला उचलुन कशावर तरी ठेवले. मला त्यावर ठेवताच, माझी खाट खाली गेली. पाठीला एकदम गार वाटले.
मग कोणीतरी खुप वेळ आई-बाबांशी बोलत होते. मला आजी मांडिवर घेऊन बसली होती. तिथुन परत घरी आल्यावर दारात कोणीतरी मावशीने आम्हाला अडवलं. तिने दोन-तिन वेळा माझ्यावरुन हात फिरवला, तोंडाने काही तरी म्हंटले आणि मग आई मला आत घेऊन आली. मला काही कळलेच नाही काय झाले ते.

जाउदेणा आपल्याला काय त्याचे. . . हळु हळु कळेल सगळे.

ते काका कोण होते बरं. . .?

उडी मारण्याचा प्रयत्न. .

आज दुपारी मला खुप चेवच चडला होता. दुध पिऊन झाल्यावर मस्त ढेकर देऊन खाटेवर पहुडलो होतो. थोडावेळ इकडे-तिकडे बघितले पण काही नीट दिसेना. सगळे पहिल्यासारखे अस्पष्ट. एवढ्यात समोर काहितरी हलले. आज आईने मला दुपट्यात गुंडाळले नव्हते, त्यामुळे हात-पाय मोकळेच होते. मग मी ती हलणारी वस्तु हाताने पकडायचा प्रयत्न केला. बराच वेळ हात हलवला, तरी ती वस्तु काही हाती लागेना. आता म्हंटलं काय करायचे. परत इकडे-तिकडे बघितले. आईचा कानोसा घेतला. ती जवळच होती पण तीचा आवाज येत नव्हता. मला वासावरुन समजले. नहुतेक तिने गाई केली असावी. मग काय! ठेवला पाय आणि मारली उडी. कंबर वर उचलली पण बाकी शरीर काही वर उचलले गेले नाही. मग मी परत प्रयत्न केला. मात्र ह्यावेळेस आईनेच मला उचलले आणि माझे खुप पा घेतले. मला काही कळलेच नाही, माझे एकदम एवढे कौतुक कशाला ते.
ह्या मोठ्या लोकांच काही कळतच नाही. मी जरा काही करेन म्हंटलं तर लगेच उचलतात आणि पटापट पा घ्यायला सुरवात करतात. आईचे ठिक आहे, पण बाकीच्यांनी घेतलेले मला अजिबात आवडत नाही.
बाबा आले की मी बाबांना सांगणार, सगळ्यांचे नाव. ह्यांच्या पा घेण्याच्या भानगडीत ती हलणारी वस्तु कुठेतरी हरवली. त्यानंतर झोपेतुन जागे झाल्यावर ती परत दिसते का ते बघीतले पण ती परत दिसलीच नाही.
सगळा मुड गेला...

कोणीतरी माझ्या बाबांना थांबवा. . .

माझे दिवस सद्द्या मजेत चालले आहेत. दिवसभर भरपुर झोपायचे, भुक लागली की उठायचे अंगालाला आळोखे-पिळोखे देत मस्त आळस द्यायाचा. तोंड वेडेवाकडे केले की आईला समजते मला भुक लागली आहे ते. मग ती मला जवळ घेते. आईचे लक्ष गेले नाहीच तर मग थोडासा सुर काडायचा एवढेच. बाकी सगळे मस्त पैकी जागेवर. भरपुर पोटोबा झाला की मग मुड असेल तर उगाच ईकडेतिकडे बघत रहायचे.
पण ह्या सगळ्यात एक गोची आहे. मलाना अजुन निट स्पष्ट दिसत नाही, त्यामुळेना समोर काय आहे तेच कळत नाही. आवाज येतो, वास ही येतो, पण दिसत नाही. आईला मी नुसत्या वासानेच ओळखतो. काय छान सुवास येतो तिचा. मला खात्री आहे ती दिसायला सुद्धा खुप सुंदर असणार. जगात सगळ्यांपेक्षा सुंदर असणार.
आईचा स्पर्श सुद्धा गुदगुल्या करुन जातो. मग इतकी छान झोप लागते की काय सांगु. आई जवळ आहे हे मला तिच्या नुसत्या वासानेच कळते.
माझे बाबा येतात रोज माझ्याशी खेळायला, गप्पा मारायला. ते खुप छान बोलतात. पण आज काही तरी त्यांचे बिनसले होते. मला काही कळले नाही, पण ते मोठ मोठ्याने घरात सगळ्यांवर ओरडत होते. आजीने मला काही तरी भरवले म्हणुन. मला काय भरवले ते कळलेच नाही, पण काही तरी वेगळॆ होते. चव नाही मला सांगता यायची. बाबांनी त्यावरुन आईला एवढे बोलायला नको होते. ती बराच वेळ रडत होती.
खर तर मला अजुन तरी काही झाले नाही, बाबांनी मात्र उगाच घर डोक्यावर घेतले. तुम्हाला सांगतो बाबांचे बाहेर फिरायला जाणेच बंद केले पाहिजे. ते असे रोज बाहेर कुठे तरी जातात, तिथे त्यांना कोण-कोण भेटतं. ती लोकं त्यांना काहीबाही सांगतात, कोणी तरी त्यांच्या डोक्यात काही तरी भरवतं, मग ते येतात डोक्यात कसले तरी खुळ घेउन आणि सगळं घर डोक्यावर घेतात. म्हणुन तुम्हाला सांगतो कोणीतरी त्यांच घराबाहेर पडनं थांबवलं पाहीजे. तेना मी भेटल्याच्या आनंदात माझ्या साठी सतत काही तरी करण्याचा प्रयत्न करत असतात. दिवसरात्र माझी काळजी करत असतात. . . त्यांना सांगा मला काही होत नाही . .

आम्ही आलो आहोत...

बा अदब! बा मुलाईजा! हो. . .शियार !!

मी आलो आहे. तुमच्या मोठ्या दुनियेत मी माझे छोटे पाय 25 डिसेंबर 2005 रोजी नातळ सण असतांना, पुणे येथे श्री. निलेश व सौ. कृपाली गावडे यांच्या घरी ठेवले आहेत. येताना मी थोडेसे आढेवेढे घेतल्यामुळे आईला दवाखान्यात ठेवले होते, पण चालायचेच. . . त्याशिवाय आमचे महत्व तरी कशे कळणार जगाला.

आता मी दवाखान्यातुन आई बाबांच्या घरी स्थिरावतोय तेव्हा आपली भेट होतच राहील.

जाता जाता सांगयचे राहीलेच, मी ऐकले आहे की माझे बाबा इथेच कुठे तरी माझा बद्दल लिहीत असतात म्हणुन. चांगले आहेत ते, पण इतक्या थोड्या वेळात एखाद्याला ओळखता नाही येत. तरी ते माझ्याबद्दल काय लिहीतात ते मला अवश्य सांगत जा. माझ्या बद्दल काही वाईट लिहीले, माझी तक्रार करत असतील तर अजीबात लक्ष देउ नका.

आता येतो मी. पुन्हा भेटु.